DTPO0610

tetyki i zwiększenie ilości dziąsła rogowaciejącego w ramach pokry- wania recesji, szeroko wykorzys- tują przeszczepy dziąsłowe. Opra- cowano wiele technik chirurgicz- nych, które można klasyfikować w zależności od relacji pomiędzy miejscempobieraniaiprzenoszenia tkanek. Zabiegi z wykorzystaniem przeszczepu dziąsła można podzie- lić na: z płatem uszypułowanym, który jest ukrwiony za pośredni- ctwem szypuły oraz z wolnym pła- tem tkanek miękkich. Techniki przeszczepu płata wolnego wyma- gająpracyw2polachzabiegowych: jednym, z którego pobierane są tkanki i drugim, w którym należy przygotować łoże dla przeszczepu. W tym przypadku autogenny prze- szczep tkanek miękkich ma nieza- leżne źródło ukrwienia w postaci miejsca biorczego. Opisywano także techniki łączące obie metody. Uszypułowane płaty tkanek miękkich opisali po raz pierwszy GrupeiWarrenw1956r.Użytaprzez nichmetodaobejmowałapreparację płata pełnej grubości i jego boczne przesunięcie,anastępnieprzyszycie przeszczepu w sąsiedztwie z zacho- waniem ukrwienia za pośredni- ctwemszypuły.Tatechnikaijejpóź- niejsze modyfikacje miały na celu zwiększenie szerokości dziąsła związanego. Późniejsze jej modyfi- kacje obejmowały preparację płata wraz z brodawkami międzyzębo- wymi – opisaną przez Cohena i Rossa w 1968 r. – płat skośny zroto- wany oraz płat zrotowany. Inny typ płata dziąsłowego uszypułowanego opisanopóźniejjakopłatprzemiesz- czany dokoronowo. Technika ta obejmuje mobilizację płata pełnej grubości i przeniesienie tkanek do poziomu granicy szkliwno-cemen- towej przy jednoczesnym pokryciu recesji. Wykorzystanie wolnych prze- szczepów dziąsłowych opisali w latach 60. XX w. Sullivan i Atkins. Wolne przeszczepy autogenne mogą składać się z dziąsła rogowa- ciejącego lub z tkanki łącznej. Po- czątkowo celem leczenia było zwiększenie szerokości dziąsła ro- gowaciejącego. Obecnie główny cel stanowi pokrycie obnażonego korzenia warstwą zrogowaciałego dziąsła związanego. Można to osiągnąć jedno- lub dwuetapowo. Sullivan i Atkins opisali najpierw w r. 1968 postępowanie jednoeta- powe. Miało ono na celu poszerze- nie strefy dziąsła związanego bez koncentrowania się na pokryciu obnażonej powierzchni korzenia. W latach 80. XX w. zapropono- wano modyfikację tej metody i po- stępowaniedwuetapowewcelupo- krycia recesji. Ta metoda okazała się bardziej skuteczna i przewidy- walna. Leczenie rozpoczyna się od umieszczenia wolnego prze- szczepu dziąsła lub tkanki łącznej dowierzchołkowo od obszaru re- cesji. Po jej wygojeniu przeprowa- dza się kolejny zabieg dokorono- wego przemieszczenia płata. Materiał do wolnego prze- szczepu autogennego pozyskuje się najczęściej z podniebienia. W ostatnich latach badane są moż- liwości wykorzystania innych ma- teriałów niż przeszczep dziąsła. Korzystne efekty w zabiegach po- krywania korzenia uzyskiwano przy użyciu techniki sterowanej re- generacji tkanek i bezkomórkowej matrycy skóry. Ten materiał to dla pacjenta alternatywa mniej inwa- zyjna niż pobieranie tkanek do po- krycia korzenia z podniebienia. Opisywanotakżepostępowanie łączące przeszczepy wolne z tech- nikąpłatauszypułowanego,np.sto- sując przeszczep tkanki łącznej, umieszcza się go podnabłonkowo, a następnie pokrywa przemiesz- czonądokoronowowarstwądziąsła rogowaciejącego. W ostatnim cza- sie rozwijano także możliwość wykorzystania technik sterowanej regeneracji tkanek. W 1992 r. Pino Prato i wsp. opisali kombinowaną technikępodnabłonkowegoumiesz- czenia błony zaporowej, np. wyko- nanej z e-PTFE z dokoronowym przemieszczeniem płata. Błona ma utrzymać przestrzeń w okresie go- jenia, co umożliwia regenerację tkanek.Zpunktuwidzeniapacjenta preferowanemożebyćwykorzysta- nie do sterowanej regeneracji tka- nek błon resorbowalnych, co po- zwala uniknąć drugiego zabiegu w celu usunięcia membrany. Celem leczenia jest odtworze- nie zdrowia, koloru i estetycznego wyglądu dziąsła poprzez przewi- dywalne pokrycie obnażonego ko- rzeniazdrowątkankądziąsłową,co pozwala jednocześnie na zmniej- szenie nadwrażliwości korzenia. Wykorzystując techniki sterowa- nej regeneracji tkanek i dokoro- nowego przemieszczenia płata, można uzyskać przewidywalny efekt pokrycia korzeni. Opracowano różne warianty za- biegów z zakresu chirurgii śluzów- kowo-dziąsłowej, obejmujące np. biomodyfikację powierzchni ko- rzenipoprzezpoddanieichdziałaniu różnych substancji. Takie postępo- wanie sprzyja regeneracji nowego przyczepu łącznotkankowego. Od- tworzenie klinicznego przyczepu jest konieczne dla zwiększenia po- kryciakorzenia.Biomodyfikacjepo- wierzchnikorzeniaobejmująpodda- wanie jej działaniu kwasu cytryno- wego, tetracyklin lub EDTA. Ma to na celu usunięcie warstwy mazistej iodsłonięciekanalikówzębinowych, co sprzyja powstaniu nowych włó- kien przyczepu łącznotkankowego. Wśród materiałów przeznaczonych do biomodyfikacji powierzchni ko- rzeni można znaleźć pochodne mat- rycyszkliwa,któremająnasilaćdzia- łanie białek matrycy, indukując powstawanie cementu bezkomórko- wego, więzadła ozębnej i kości wy- rostkazębodołowego. Prezentowany opis przypadku dotyczy przewidywalności efektu estetycznego zabiegu pokrycia ko- rzeniaiobejmujeporównanietech- niki sterowanej regeneracji tkanek (GTR)ileczeniabezGTR,zastoso- wanych w różnych odcinkach łuku zębowego u tego samego pacjenta. Opisprzypadku Młody mężczyzna zgłosił się do gabinetuzpowoduobustronnychre- cesji dziąseł w obrębie szczęki. Po prawej stronie w szczęce występo- wały rozległe recesje na poziomie zębów13i12(Ryc.1).Polewejstro- nie w szczęce także obecne były re- cesje na poziomie zębów 23 i 24. Pozatymwzębie23byłubytekprzy- szyjkowy – przebarwiony i twardy, alewolnyoddemineralizacji. Po wykonaniu znieczulenia miejscowego z lidokainy, nacięto odpowiedni płat. Przed leczeniem dostępna była dostateczna szero- kość dziąsła rogowaciejącego, które przemieszczono dokoro- nowo. Po uniesieniu tkanek uka- zała się w całości leżąca pod nimi recesja (Ryc. 2). Po odsłonięciu pola zabiegowego i recesji oczysz- czono operowaną okolicę i usu- DENTALTRIBUNE Polish Edition Perspektywy 11 Ryc. 6 Ryc. 7 Ryc. 8 Ryc. 9 PRZED PO Ryc.6:Widokzębówprzednichodstronywar- gowej przed leczeniem. Ryc. 7: Ubytek przyszyjkowy zęba 13 – dno twarde i wolne od próchnicy. Ryc. 8: Błona do GTR założona tylko w obrę- bie korzenia zęba 13, na powierzchni recesji na poziomie zęba 14 nie zastosowano błony zaporowej. Ryc. 9: Tkanki dziąsła przemieszczone doko- ronowo, pokrywające błonę zaporową na zę- bie 23 oraz ząb 24. Ryc. 10: Stan po leczeniu. Ryc. 10 DrDavidL.Hoexterjestredaktorem naczelnym amerykańskiego wyda- nia Dental Tribune. Prowtadzi pry- watny gabinet w Nowym Jorku w USA. Można się z nim skontakto- wać, pisząc na adres e-mail: drda- vidlh@aol.com. Autor AD Ë